Bernadette Soubirous

Pierwsze objawienie miało miejsce 11 lutego 1858 roku. Aby pomóc swoim rodzicom, Bernadeta poszła nazbierać chrustu na opał w pobliżu rzeki Gave. Tam spotyka ją coś niezwykłego. W pewnej chwili dziewczyna usłyszała szum, jakby „powiew wiatru”. Zaraz potem ujrzała jasne światło i wydało jej się, że czuje czyjąś obecność. Wykazuje zdrowy rozsądek i próbuje zrozumieć co się dzieje – uruchamia wszystkie zmysły, patrzy, przeciera oczy. Odwraca się do towarzyszących jej dziewczyn, chcąc sprawdzić ich reakcję. „Widziałyście coś?” – pyta. Po czym, zwraca się do Boga, wyciąga różaniec i zaczyna się modlić. Kiedy dwa dni później po raz pierwszy przystępuje do spowiedzi, prosi o radę księdza Pomian. „Widziałam białą postać, przypominającą kobietę” – relacjonowała. Przesłuchiwana później przez komisarza policji Jacomet, na wszystkie pytania odpowiadała z wyjątkowym spokojem, opanowaniem i stanowczością w głosie, co zaskakiwało u młodej dziewczyny bez wykształcenia. „Aquero, nie powiedziałam Matka Boża… Proszę pana, pan wszystko pozmieniał”. Bernadeta opowiada o tym, co widziała z zadziwiającą swobodą. „Jestem zobowiązana panu o tym powiedzieć, nie musi pan mi wierzyć”.

Młoda wizjonerka mówi o objawieniach z niezwykłą dokładnością, niczego nie dodając od siebie, ani niczego nie pomijając. Raz tylko, przestraszona niżyczliwym zachowaniem proboszcza Peyramale, dodaje jedno słowo: „Księże Proboszczu, Pani nadal prosi o kaplicę… nawet, – dodaje Bernadeta – ‘bardzo małą”. W swoim liście pasterskim na temat objawień biskup Laurence podkreśla „prostotę, szczerość i skromność tego dziecka…”; „Ona opowiada o wszystkim bez udawania, ze wzruszającą szczerością, a na niezliczone pytania odpowiada bez wahania, jej odpowiedzi są jasne, dokładne, poparte silnym przekonaniem”. Nieczuła na zagrożenia, takie jak oferowanie jej korzystnych propozycji, „uczciwość Bernadety jest niepodważalna. Nie chciała oszukiwać”. Biskup ma wątpliwości czy nie stała się ofiarą halucynacji. Jednak on również wskazuje na spokój Bernadety, na jej zdrowy rozsądek, całkowity brak egzaltacji oraz na fakt, że objawienia nie są zależne od niej. One mają miejsce wtedy, gdy Bernadeta się ich nie spodziewa. Także wtedy, gdy w ciągu piętnastu dni, dwa razy Pani nie pokazała się, mimo że Bernadeta przyszła do Groty. Podsumowując, wizjonerka musiała stawić czoła ciekawskim, admiratorom, dziennikarzom i wielu innym. Setki razy była przesłuchiwana przez instytucje cywilne i kościelne. W jednej chwili została wyjęta z cienia i postawiona na pierwszym planie wydarzeń. Trafiła w sam środek „medialnej burzy”. Musiała znaleźć w sobie wiele siły, cierpliwości i pogody ducha, aby przetrwać i zachować przejrzystość swojego świadectwa. Nie przyjmowała niczego: „Chcę zostać biedną”. Nie błogosławiła różańców, które jej przynoszono: „Nie noszę stuły.” Nie sprzedawała medalików: „Nie jestem sklepikarzem”. A przed obrazkami z jej podobizną za 10 sous, rzuca: „10 sous, tyle jestem warta”.

W takich warunkach życie w Cachot nie było już możliwe. Trzeba było chronić Bernadetę. Ksiądz Peyramale oraz burmistrz Lacadé są zgodni: Bernadeta zostanie przyjęta do hospicjum w Lourdes prowadzonego przez siostry z Nevers jako „uboga chora”. Przenosi się tam 15 lipca 1860. W wieku 16 lat uczy się czytać i pisać. Jeszcze dziś można zobaczyć w kościele w Bartrès duże litery pociągnięte jej ręką! Od tej pory często będzie pisała do swojej rodziny, a nawet do papieża! Odwiedza swoich rodziców, których przeniesiono do „domu rodzinnego”. Opiekuje się chorymi, ale przede wszystkim poszukuje swojego powołania: „do niczego nienadająca się, bez posagu, jak być zakonnicą?” Ostatecznie wstępuje do zgromadzenia Sióstr z Nevers „bo nie próbowały mnie przyciągnąć”. Od tego momentu, prawda odciska swe piętno na jej duszy: „Moja misja w Lourdes się skończyła”. Teraz ona musi zniknąć, aby zostawić miejsce dla Maryi.