Bernadette Soubirous

De verschijningen beginnen op 11 februari 1858. Om haar ouders te helpen belastte zij er zich mee dood hout te gaan zoeken op de oevers van de Gave.

Daar wordt zij met het mysterie geconfronteerd. Een geluid “als een windstoot”, een licht en een aanwezigheid. Haar reactie? Zij geeft teken van gezond verstand en van een merkwaardige beslissing; Zij gelooft dat ze zich vergist en mobiliseert haal menselijke mogelijkheden: zij kijkt, wrijft zich de ogen uit en probeert te begrijpen. Vervolgens wendt ze zich tot haar gezellinnen: “Hebben jullie iets gezien?” Daarna richt ze zich tot God: zij bidt haar rozenkrans. Zij richt zich ook tot de Kerk en vraagt raad aan priester Pomian in de biechtstoel: “Ik zag iets wit in de vorm van een dame.” Tijdens een ondervraging door commissaris Jacomet antwoordt zij zelfverzekerd, toch voorzichtig en met een kracht die verbazen bij een jong meisje zonder opleiding: “Aquero, ik heb niet gezegd dat het de Maagd Maria is… Mijnheer u hebt alles veranderd.” Zij zegt wat ze gezien heeft met een zekere onthechting, een verbazende vrijheid: “Ik ben belast het u te zeggen, niet te doen geloven.”

Zij vertelt de verschijningen nauwgezet, zonder er ook maar iets aan toe te voegen of weg te laten. Een keer, afgeschrikt door de ruwheid van pastoor Peyramale heeft zij er een woord bijgevoegd: “Mijnheer pastoor, de Dame vraagt nog altijd een kapel… zelfs een heel kleintje.” In zijn pastorale brief over de verschijningen onderstreept Mgr. Laurence “de eenvoud, de oprechtheid en de bescheidenheid van dat kind… zij vertelt zonder gemaaktheid, on gekunsteld… en bij de talrijke vragen die men haar voorlegt geeft zij zonder aarzelen duidelijke heldere antwoorden met de nadruk van een sterke overtuiging. Ongevoelig zowel voor de bedreigingen als voor de aangeboden voordelen”is de oprechtheid van Bernadette onbetwistbaar: zij heeft niet willen om de tuin leiden.” Maar heeft zij zichzelf vergist… slachtoffer van een hallucinatie? Vraagt de bisschop zich af. En dan vermeldt hij de kalmte en het gezond verstand van Bernadette, de afwezigheid van elke opwinding, en ook het feit dat de verschijningen niet van Bernadette afhingen: zij verwachtte er zich niet aan en zelfs tijdens de twee weken durende verschijningen ging Bernadette twee keer naar de Grot en was de Dame er niet. Om tot zijn beslissingen te komen heeft Bernadette moeten antwoorden op nieuwsgierigen, bewonderaars, journalisten en anderen, verschijnen voor een burgerlijke en religieuze onderzoekscommissie. Zo werd Bernadette op het voorplan geprojecteerd en stond zij in de actualiteit: zij onderging een mediastorm. Zij heeft veel geduld en humor nodig gehad om te weerstaan en de zuiverheid van haar getuigenis te bewaren. Zij aanvaardt niets: “Ik wil arm blijven.” Zij zegent geen rozenkransen die men haar voorhoudt: “Ik draag geen stola.”Zij verkoopt geen medailles: “Ik ben geen verkoopster.” En bij het zien van spotgoedkope prentjes met haar foto, zegt ze: “Ja, tien centiemen, meer ben ik niet waard.”

In die situatie is het leven in het Cachot onmogelijk geworden. Bernadette moet beschermd worden. Pastoor Peyramale en burgemeester Lacadé gaan akkoord: Bernadette zal toegelaten worden als “behoeftige zieke” in het hospice dat de Zusters van Nevers beheren; zij komt er aan op 15 juli 1866. Zij is dan 16 jaar en leert lezen en schrijven. In de kerk van Bartrès ziet men vandaag nog de streepjes die zij zelf maakt! Later zal ze vaak naar haar familie en zelfs naar de paus schrijven! Zij bezoekt haar ouders die nu in het “ouderlijk huis” wonen. Zij verzorgt enkele zieken, maar zij zoekt vooral haar weg: tot niets in staat en zonder bruidsschat, hoe kan ze religieuze worden? Uiteindelijk treedt zij binnen bij de Zusters van Nevers, “want men heeft er mij niet toe aangetrokken”. Vanaf dan vervult één zekerheid haar geest: “Mijn zending in Lourdes is voorbij.” “Nu moet ik verdwijnen om alle plaats aan Maria te laten.”